Merhabalar Sevgili Dostlar,
Saat tam 17.00 olmuştu biz Sema hastanesine ulaştığımızda.
Bahçede ablam, kardeşim, eniştem bizi bekliyorlardı. Yaklaşık bir yıldan beri
benim rahatsızlığım onları da telaşlandırıyor, üzüyordu. Onlar da ameliyat olup
rahatlamamı istiyorlardı. Hayırlısı...ile...
Doktorum
Mustafa Gülen Hoca ile aile boyu görüşmeye başlamıştık.
Mustafa hoca her şeyi eğik bükmeden açık seçik anlatıyordu.
Ameliyatta ölüm riskinin de olduğunu hatta neden ölüm olduğunu da anlatıyor
anlatıyor "kafanız karıştı mı?" diye soruyordu. Ona "yoook
karışmadı " diyordum ama ....böyle mert durabildiğim için de kendime
hayret ediyordum, çok kararlı gelmiştim, mecburen dişimi sıkacaktım. Hatta
Mustafa Hoca diyordu ki "çok kararlı gelip de çook kaçıp gidenler oldu" diye. Ben kaçmayacaktım,
anne olmak için yıllar önce hastaneye gittiğimde de kendime öyle
demiştim." Milyarlarca insan bu deneyimi yaşadı ve başardı sen de
başaracaksın ve anne olma payesine erişeceksin. Her şeyin bir bedeli var."
Bu durum için de geçerliydi, ben ilk değildim, binlerce insan kalp ameliyatı
olmuş benden önce, ne yapabilirdim, nereye kadar kaçabilirdim?
Gerçekten
sağlık çok değerli, çok kıymetli, çok pahalı ama maalesef pahası riske girince çok iyi anlaşılıyor. Ankara'da
yapılan "tee testi" ni de getirmiştik. Anjiyografi yapılacağını,
çeşitli tetkiklerden sonra ancak
ameliyat yapılabileceğini öğrenmiştik.
Doktorum istersek gidip eve (ablama) bir kaç gün dinlenip
tekrar gelebileceğimizi yoksa da hemen yatış yapabileceğimizi söylüyordu.
Kendimi yorgun ve rahatsız hissediyordum ve bir, bir buçuk saat daha yol çekmektense bir an önce dinlenmeye
çekilmek istiyordum, ve kalmaya karar verdik.
Görüşme
bitmişti ve bana odama kadar eşlik ettiler. Oda denizin tam karşısındaydı....denizi ne kadar
severdim, İstanbul bana ne kadar coşku verirdi her zaman...ama bugün ne İstanbul, ne deniz ne de
çok sevdiğim kardeşlerim coşku değil anlam bile vermiyordu. İnanılmaz bir duygu yoğunluğu
yaşadım odaya girince...mertliğim, dikliğim , dirayetim her şeyim buraya
kadardı... ilk kez evet ilk kez hastanede "hasta" olarak yatacaktım
hem de KVC servisinde. Daha sonraki günlerde hasta olarak hiç yaşıtıma rastlamadım, hep
annemin taydaşlarıydı... Olsun çocuk servisinde çocuklar da vardı diğer
yerlerde...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder